Druga, po dokonanej w 1966 r. przez Jerzego Zarzyckiego ekranizacja opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza. Ekranizacja utrzymana w klimacie epoki („Kochanków z Marony” wydano w 1961r.) i na swój sposób wierna literackiemu pierwowzorowi, a jednocześnie bardzo współczesna. Współcześnie opowiada o stanie ducha bohaterów, o sieci miłosnych powiązań między nimi, o różnych odcieniach tego uczucia. Tłem wydarzeń są filmowane w szerokich planach, ciche, puste, jakby martwe pejzaże, ożywiane tylko pulsującymi emocjami ludzi, których los rzucił w to miejsce.

Mała wieś Marona nad jeziorem. Znajduje się tam sanatorium przeciwgruźlicze, gdzie w więcej niż skromnych warunkach pacjenci raczej dochodzą kresu swych dni, niż nabierają sił. W tej „umieralni”, jak określa to jeden z bohaterów, pojawia się pewnego dnia nowy pacjent, Janek – młody przystojny mężczyzna obdarzony szczególnym urokiem osobistym. Regularnie odwiedza go tam jego przyjaciel, Arek, zadający szpanu w okolicy potężnym motocyklem. Mężczyzn łączy przyjaźń bardzo bliska, intymna, która teraz jest bardziej wspomnieniem dawnej namiętności. Ciężko choremu Jankowi pozostało bowiem już niewiele życia. Lecz Arek nadal troszczy się o niego, bo fascynacja przyjacielem stanowi dla niego sens życia. W imię tego uczucia opiekuje się również jego żoną Basią i kilkuletnim synkiem, którzy mieszkają gdzieś w mieście.